مفرد مؤنث غائب

بسم الله الرحمن الرحیم
تا یه جایی برای نشستن پیدا کردیم و مستقر شدیم وسایلو گذاشتم پیش مامان و چادرمو محکم چسبیدم تا برم کنار ضریح (آخه به لطف درِ بازی که بین خانم ها و آقایون بود نمی تونستم چادرمو بردارم) یه نگاهی از بیرون انداختم و راه افتادم. جمعیت خانم ها در اطراف ضریح مثل امواج دریا جلو و عقب میرفت. زدم لای جمعیت و تقریبا دو متری ضریح که رسیدم احساس خفگی بهم دست داد. از اطراف هم مورد هجمه ی مشت و آرنج و... واقع شدم. اگه جا بود شاید لگد هم نثارم میکردن!
حالا هرچی میخوام برگردم که نمیذارن و هی هل میدن جلو. تا این که بالاخره به یه زوری اومدم بیرون...
من فقط محض تبرّک می خواستم دستی به ضریح برسونم اما مثل اینکه بعضیا تا خودشون رو به ضریح نچسبونن زیارتشون کامل نمیشه، برخی افراد هم همه زیارتشون همینه!  منم عوض اینکه چند نفرو هل بدم و له کنم و خودم هم این وسطه طوریم بشه (البته خدای ناکرده) رفتم گوشه ای مقابل ضریح و مشغول خوندن زیارت نامه شدم.
اما این مسئله که بعضیا حاضرن با آزار و اذیت دیگران به مراد دل خودشون برسن اصلا برام منطقی و قابل قبول نیست. آقا که حاجات ما رو میدونن، اصل هم پاکی نیت و اخلاص در عمله، اگر به تبرک هم باشه در و دیوارای دو متر اون طرف تر هم  متبرکند. پس این کارا یعنی چی؟
چرا این همه فشار و ایذاءِ بندگان خدا؟ آیا به نظر شما درسته؟
به امید ظهور مظهر عدالت و امنیت....

پ.ن: سلام. من برگشتم. برای همه‏تون دعا کردم، محتاج دعای خیرتون هستم...